غزل شماره ۱۷ حافظ - سینه از آتش دل از غم جانانه بسوخت

سینه از آتش دل از غم جانانه بسوخت

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع

آشنایی نه غریب است که دلسوز من است

خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد

چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست

ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم

ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت

چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت

همچو لاله جگرم بی می و خم‌خانه بسوخت

خرقه از سر به در آورد و به شکرانه بسوخت

که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت