غزل شماره ۲۷۷ حافظ - فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

جای آن است که خون موج زند در دل لعل

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود

ای که در کوچه معشوقه ما می‌گذری

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست

صحبت عافیتت گرچه خوش افتاد ای دل

صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه

دل حافظ که به دیدار تو خو گر شده بود

گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

خواجه آن است که باشد غم خدمتگارش

زین تغابن که خزف می‌شکند بازارش

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

برحذر باش که سر می‌شکند دیوارش

هرکجا هست خدایا به سلامت دارش

جانب عشق عزیز است فرو مگذارش

به دو جام دگر آشفته شود دستارش

ناز پرورد وصال است مجو آزارش