غزل شماره ۲۰۴ حافظ - یاد باد آنکه نهانت نظری با ما بود

یاد باد آنکه نهانت نظری با ما بود

یاد باد آنکه چو چشمت به عتابم می‌کشت

یاد باد آنکه صبوحی زده در مجلس انس

یاد باد آنکه رخت شمع طرب می‌افروخت

یاد باد آنکه در آن بزمگه خلق و ادب

یاد باد آن که چو یاقوت قدح خنده زدی

یاد باد آن که نگارم چو کمر بربستی

یاد باد آن که خرابات‌نشین بودم و مست

یاد باد آن که به اصلاح شما می‌شد راست

رقم مهر تو بر چهره ما پیدا بود

معجز عیسویت در لب شکرخا بود

جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود

وین دل سوخته پروانه ناپروا بود

آن که او خنده مستانه زدی صهبا بود

در میان من و لعل تو حکایت‌ها بود

در رکابش مه نو پیک جهان‌پیما بود

وآنچه در مسجدم امروز کم است آن‌جا بود

نظم هر گوهر ناسفته که حافظ را بود