غزل شماره ۹۴ حافظ - زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

بی‌مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

رندان تشنه‌لب را آبی نمی‌دهد کس

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان‌جا

چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود

ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم

این راه را نهایت صورت کجا توان بست

هرچند بردی آبم روی از درت نتابم

عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ

گر نکته‌دان عشقی بشنو تو این حکایت

یارب مباد کس را مخدوم بی‌عنایت

گویی ولی‌شناسان رفتند از این ولایت

سرها بریده بینی بی‌جرم و بی‌جنایت

جانا روا نباشد خون‌ریز را حمایت

از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت

زنهار از این بیابان وین‌راه بی‌نهایت

یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

کش صد هزار منزل بیش است در بدایت

جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت

قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت